ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΡΩΣΣΟΙ
Ένας από τους πιο συμπαθητικούς τύπους, ο συμπαθητικώτερος ίσως που πέρασε από την πόλι μας, είναι ο Ρώσσος. Θύματα της Μπολσεβικικής μανίας οι αριστοκρατικώτερες και ευγενέστερες οικογένειες των μεγαλουπόλεων της Ρωσσίας, περισυλλέξανε ότι ναυάγιο κι όσους ναυαγούς τους αφήκε η Μπολσεβικική καταιγίδα και μη μπορώντας να ζήσουν κάτω από το μαστίγιο και την αιμόφυρτη ρομφαία του Μπολσεβίκου, φύγαν μακρυά σ’ άγνωστους τόπους και ζήτησαν άσυλο εκεί που δεν τους έπνιγε το λάρυγκα η μολυσμένη από μίσος και κακία Ρωσσική ατμόσφαιρα. Κι η πόλη μας, είχε την τιμή να φιλοξενήση αρκετές απ’ αυτές της οικογένειες. Αν καλοσυλλογισθή κανείς της φρικτές τους περιπέτειες, δεν μπορεί παρά να πονέση κατάκαρδα και να καταρασθή τον Μπολσεβίκο και την ιδεολογία του. Χρόνια περάσαν που πρόσφυγες σ’ άγνωστους τόπους παλαίουν με τον θάνατο για να ζήσουν. Χιλιάδες ρούβλια, αντίκρυσμα ολίγων πενταδράχμων, δεν μπόρεσαν παρά λίγα καρβέλια ν’ αντικρύσουν. Σαν εξαντλήθηκε και το τελευταίο ρούβλι, σαν επωλήθη και το τελευταίο έπιπλο, που τώκαμνε περιττό τω φάσμα της πείνας, σε τι θέση βρεθήκανε μπορεί κανείς να φαντασθή. Με τι πόνο χωριστήκανε από πολυτελείς τουαλέττες για λίγα τάλληρα κορίτσια, που μ’ αυταίς ντυμένα έκαμναν την εμφάνησή τους στ’ αριστοκρατικά σαλόνια της Μόσχας, της Οδέσσας, στα θέατρα και τους χορούς. Κι ο κακός δρόμος λέρωσε στις βουρκωμένες λάσπες του πολλών κοριτσιών την τιμή, πολλών οικογενειών την υπόληψη… Μα η πείνα δεν προσμένει. Χτυπά επίμονα κι αδιάκοπα την πόρτα της υπομονής και της ελπίδας• γυρεύει να την σπάση… Ευεργετικές παραστάσεις και βοηθήματα φιλανθρωπικών σωματείων μόνο ψυχική ανακούφιση τους φέρανε. Έπρεπε να δουλέψουν για να φάνε. Μα τι δουλειά να κάμουν χέρια συνειθισμένα του πιάνου τα λεφάντινα τα πλήκτρα να χαϊδεύουν; Απ’ άψυχες χορδές μεταλλικές με χτύπημα απαλό να βγάζουν τόνους μουσικούς γλυκούς και υπερόχους; Για ποια δουλειά να κινηθούν, να τρέξουν, πόδια συνειθισμένα σε περίπατο και σε χορό; Κι όμως όλ’ αυτά, η μουσική προ πάντων, δεν δίνουν ψωμί σε φαμελιές που η απόγνωση τις κυνηγούσε. Κορίτσια κρινοδάχτυλα που κάποτε για γούστο μ’ ολόχρυσο βελόνι κεντούσανε κοσμήματα, τώρα κεντάνε για να ζήσουν. Άλλα γενήκανε γκαρσόνια κι’ οι φυσικές και επίκτητές τους χάρες με τη καλή τους θέληση και εντιμότητα είναι τα μόνα εφόδια που το ψωμί τους δίνουν. Μία επίσκεψις στο συνοικισμό τους μπορεί να πη πολύ περισσότερα από το χρονογράφημα. Αστράφτουν από καθαριότητα τα σπήτια τους κι’ οι δρόμοι τους. Γούστο λεπτό με επιμέλεια πολλή στα πενιχρά στολίδια κι έπιπλά τους δίνουν την όψη πολυτέλειας. Στο Ρωσσικό πάρκο, είδος Ζυθεστιατορίου, μπορεί κανείς να περάση ώρες ευχάριστες τα βράδυα. Κορίτσια που στη φυσιογνωμία τους είνε η σφραγίδα της αριστοκρατίας, σερβίρουν τους πελάτες πρόθυμα και γελαστά. Μανδολινάτα από Ρώσσους παίζει κομμάτια διαλεχτά με πολύ γούστο. Οι Ρωμαντικοί βρήκαν το καταφύγιό τους. Μα αλλοίμονο! Πόσο υποφέρουν ψυχικά τα τίμια αυτά κορίτσια απ’ του Ρωμηού τη στενοκεφαλιά, που θέλει και νομίζει πως θα βρη σ’ αυτά -κι επιχειρεί πολλές φορές- την ελαφρή γυναίκα του σαντάν! Μα κι’ αν δεν υποφέρουν, τον οικτίρουν, γιατί έμαθαν πια να υποφέρουν. Σκηνές που δεν τους λείπει η εύθυμή τους όψη. Και μ’ όλα ταύτα, οι Ρώσσοι καθόλου βάρος δεν έφεραν στην κοινωνία μας. Απ’ εναντίας μάλιστα, υπάρχουν περιπτώσεις στον τρόπο που ζουν και στους τρόπους της συμπεριφοράς τους, αξιομίμητες κύριε Ρωμηέ. Δυστυχισμένοι Ρώσσοι! Τάχα θα ξαναδείτε πια τα σπήτια σας;
ΚΛΟΟΥΝ
Εφημερίδα Μακεδονία
Εφημερίδα Μακεδονία
3-6-1921
Θεσσαλονίκη
Θεματική Ενότητα
"ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ.ΡΩΣΣΟΙ"
1053
