Αναφορά Σουλιωτών προς την Γ΄ Εθνοσυνέλευση, 1827

1821-1833

Αναφορά Σουλιωτών προς την Γ΄ Εθνοσυνέλευση, 1827

Οι Σουλιώτες, από τον Σεπτέμβριο του 1822 που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους, αναζητούσαν νέο τόπο εγκατάστασης για τις οικογένειές τους, ενόσω οι άνδρες, έμπειροι πολεμιστές στο σύνολό τους, μετείχαν στις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις. Το αίτημα επανερχόταν με διάφορες αφορμές χωρίς να δίνεται λύση, λόγω και των αντιδράσεων των κατοίκων των περιοχών που είχαν προταθεί για εγκατάσταση (χαρακτηριστική περίπτωση το Ζαπάντι, κοντά στο Αγρίνιο, που είχε επιλεγεί το 1823). Στις 27 Απριλίου 1827 τέσσερις από τους επικεφαλής των Σουλιωτών επαναφέρουν το θέμα στην Γ΄ Εθνοσυνέλευση. Τονίζουν ότι είναι επείγον να τύχει το αίτημά τους επιτέλους ευνοϊκής υποδοχής διότι οι οικογένειές τους λιμοκτονούν περιφερόμενες χωρίς μόνιμο τόπο κατοικίας. Επισημαίνουν μάλιστα ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους έχουν επιδεινωθεί λόγω τους θανάτου πολλών Σουλιωτών σε μάχες με τους Οθωμανούς. Στην περίπτωση των Σουλιωτών το αίτημα παραχώρησης γης για κατοικία εμφανίζεται ως ανταμοιβή για την προσφορά τους στην πολεμική προσπάθεια του Έθνους.

Προς την Σεβαστήν Εθνικήν Τρίτην Συνέλευσιν

Και άλλαι δύω αναφοραί επαρρησιάσθησαν προς την σεβαστήν ταύτην Συνέλευσιν εκ μέρους των Σουλιωτών, με τας οποίας, εκτεθειμένοι εις τον αγώνα, εζήτησαν περιποίησιν από το έθνος και μικράν παρηγορίαν εις τα πολυχρόνια δεινά τους, αλλ’ απόκρισις καμμία εισέτι δεν τους εδόθη.
Εις την εσχάτως δυστυχή μάχην του Μαραθώνος εφονεύθησαν πολλοί εξ αυτών και κατ’ εξοχήν φαμιλλίαι ολόκληραι σημαντικαί εξωντώθησαν μαχόμενοι υπέρ της πατρίδος παραιτηθέντες αβοήθητοι από το πλήθος των συστρατιωτών των. Είναι γνωστόν εις το Έθνος ότι οι Σουλιώται προ πέντε ήδη χρόνους έχασαν την πατρίδα των, και αι φαμίλλιαί των είναι διεσπαρμέναι τήδε κακείσε, στερούμεναι και του επιουσίου άρτου. Έως οπού υπήρχον οι άνδρες των ή οι συγγενείς των, τους επιμελούντο οπωσούν· ήδη εχάθησαν και αυτοί και αι χήραι των πεσόντων εις μάχας του Καρπενησίου, της Καλιακούδας, της Άμπλιανης, του Μεσολογγίου, και των Αθηνών, και αι χήραι των λεγομένων ηρώων λιμοκτονούσιν εις ξένους τόπους ενώπιον των υποσχέσεων του Έθνους.
Οι υπογεγραμμένοι πληρεξούσιοι των Σουλιωτών με ταύτην την τελευταίαν μας αναφοράν ενθυμίζομεν εις το έθνος τας υποσχέσεις του, και αιτούμεν έναν τόπον δια να περισυμάσωμεν τας χήρας και τα ορφανά, να κατοικήσωμεν. Η αίτησις αύτη εσυμφωνήθη και άλλοτε παρά της Διοικήσεως, αλλά δεν έλαβεν εκτέλεσιν. Αν το έθνος γνωρίζει τους Αγώνας των Σουλιωτών, και τας θυσίας· αν στοχάζεται ότι αυτή είναι η στιγμή καθ’ ην χρεωστεί να τους κατοικίση εις ένα μέρος της Ελλάδος, δια να τους παρηγορήση και να τους εμψυχώση, ότι δεν δύνανται περισσότερον να υποφέρωσιν. Αιτούμεν απόκρισιν συντόμως, ή το αντίγραφον της παρούσης επικυρωμένον, και με βαθύτατον σέβας υποσημειούμεθα.
~
Εν Τροιζήνι τη 27 Απριλίου 1827

Οι πατριώται
Νότη ΜπότσαρηΓιόργις Κήτζος
Ν. Τσαβέλλας Ζώης Πάνου


Ανδρέας Ζ. Μάμουκας, Τα κατά την αναγέννησιν της Ελλάδος, τ. 8, Αθήνα 1840, σ. 99-101.

• 1821-1833
• Αποκατάσταση / εγκατάσταση
• Πρόσφυγες πολέμου